ανταητλντ

Αναζητώ

Κάποιες φορές

Συνήθως αργά το βράδυ

Εκείνες τις

                             Πολύ

                                            Πολύ

                                                           Πάρα πολύ

Φωτεινές λάμπες

Που ανάβαμε μαζί

Όταν έπεφτε βαθύ σκοτάδι

Αυτές που μετά από μερικές φωτεινές ώρες

Τις πιάναμε

Και με τα χέρια μας

Τις θρυμματίζαμε επιδεικτικά

Και τα αίματα έτρεχαν ως στους αγκώνες μας

Και αφού κοιταζόμασταν δήθεν λυπημένοι

Παίρναμε εκδικητικό βλέμμα

Και ακουμπούσαμε ο ένας το πρόσωπο του άλλου

Και τα γυαλιά έσκιζαν τα μάγουλά μας

Και έχω ακόμα τις πληγές

Και δεν πονάνε πλέον

Καθόλου

Αλλά πονάει

                             Πολύ

                                            Πολύ

                                                           Πάρα πολύ

Καμιά φορά όταν νυχτώνει

Γιατί θυμάμαι εκείνες τις λάμπες

Πόσο ωραία φώτιζαν τα πρόσωπά μας

Μέσα στη νύχτα

Θυμάμαι

Ξανά και ξανά

Ότι δεν υπάρχουν πια

Θυμάμαι

Ότι τις σπάσαμε όλες