Η ψευδαίσθηση της ύπαρξής μου τα καλοκαίρια

Η ψευδαίσθηση της ύπαρξης μου τα καλοκαιρια
κρύβεται ανάμεσα στον αμετάθετο,
χρόνια επαναλαμβανομενο,
εποχικό μου θάνατο,
και σε μια πολύ συγκεκριμένη πράξη:

Αναρριχώμαι πολύ συχνά
πάνω σε λόφους ακατεργαστων συναισθηματων,
τύψεων
και καταναγκαστικών αποφάσεων,
και κάθομαι πάνω τους προσπαθώντας για μια στιγμή να πάρω μερικές ανάσες.
Ύστερα από πολύ λίγο κατεβαίνω,
τα σπρώχνω όλα σε μια γωνιά μαζί με τα ρούχα που φοράω,
βγάζω το σεντόνι από το κρεβάτι και τα σκεπάζω
ώστε να μη μπορεί κανείς να τα δει.

Έτσι, έχοντας πλέον κοροϊδέψει όσο ήλιο κατάφερε να τρυπώσει στο σπίτι,
γυμνός -όχι μόνο από ρούχα-
ανοίγω τη βρύση και περιμένω την πρώτη φάλαινα που θα έρθει κατά πάνω μου,
ανεβαίνω στη ράχη της και το σκάω.
Μετά από λίγο επιστρέφω,

και η διαδικασία επαναλαμβάνεται
και επαναλαμβάνεται
και επαναλαμβάνεται.

Ωστόσο, αν το καλοκαιρι περάσει και δεν έχω επιστρέψει,
να ξέρεις ότι λίγο πριν ξημερώσει,
αντί για μια θέση στη ραχη της φάλαινας
βρηκα μια άλλη, αναπαυτικότερη θέση
στο μεγάλο της στομα.

Και αυτή η διαδικασία (ενδεχομένως),
δε θα επαναληφθεί.

Αυγουστος, 2018